Author : Zaza Bibilashvili
ქართველი რომ სუფრასთან ჯდება, პირველად მშვიდობას ადღეგრძელებსო - გვეუბნება ის, ვინც მშვიდობის იდეის გარყვნამდე ჯერ „ღირსება“, „იმედი“ და „ოცნება“ მოგვპარა.
მაგრამ ვიდრე ქართველი სუფრასთან დაჯდება და მშვიდობის სადღეგრძელოს ასწევს, ის ჯერ „გამარჯობით“ ესალმება მოყვასს. აი, ასე:
გამარჯობა, შენი!
„გამარჯობა“.
გ ა მ ა რ ჯ ვ ე ბ ა.
ჯერ გამარჯვება უნდა იზეიმო, რომ მერე მშვიდობამ დაისადგუროს.
ასე განსაზღვრა ჩვენმა ისტორიამ, საღმა აზრმა, გენეტიკად ქცეულმა მეხსიერებამ.
სუფრამდე უნდა მიხვიდე - ამაყი, ლაღი, თავაწეული - რომ მშვიდობის დღეგრძელობის ფუფუნება გქონდეს. შენი მშვიდობის.
უნდა გედღეგრძელებოდეს.
რამეთუ დამარცხებულები არ ქეიფობენ.
დამარცხებულებს მშვიდობა არც აქვთ. დამარცხებულებს აქვთ სირცხვილი და სალაფავი.
დამარცხებაში ნეტარებს, ქედის მოდრეკის აპოლოგეტებსა და მონობით ხეირის მნახველებს კი, სირცხვილსა და სალაფავთან ერთად, ხალხის გულწრფელი ზიზღის პირო-
ბებში უწევთ „მოღვაწეობა“. ზიზღისა, რომელიც უბრალო ადამიანების პატრიოტიზმის, თავისუფლების, ადამიანური კეთილშობილებისა და მოქალაქეობრივი კეთილსინდისიერების განუყოფელი ნაწილია.
„ჩვენ ჩვენს მიწაზე ვართ, თქვენ მასში იქნებით“ - ამ წარწერით დახვდა უკრაინა ბარბაროს მტერს.
ამ განწყობით მარხავს მას უკვე მეოთხე წელია.
და ასე გაიმარჯვებს.
დიდ ფასად? - რა თქმა უნდა!
ამით სპეკულირებს ქართულენოვანი რუსული პროპაგანდა, ისტორიულ ჭრილობებზე მარილს გვაყრის, ცნობიერების ფსკერზე ჩაბუდებულ შიშებს აღვიძებს და ბნელი კონსპირაციებით კვებავს.
არადა თითქოს უხერხულია თავისუფლების ფასზე კამათი ქვეყანაში, რომლისთვისაც თავისუფლებისთვის თავგანწირვა ეროვნული იდენტობის სისხლხორცეული ნაწილია და რომელიც დღემდე იმით მოვიდა, რომ ამგვარ ფასს არ უფრთხოდა.
სირცხვილია თავისუფლების ფასზე საუბარი მათთან, ვის თვითშეგნებას და მსოფლმხედველობას ბავშვობიდან რუსთველის უკვდავი სიტყვები ადუღაბებს:
„სჯობს სიცოცხლესა ნაძრახსა სიკვდილი სახელოვანი“.
ასე რომ არ ყოფილიყო - ამ გზით რომ არ გვევლო - ასე რომ არ გაგვემარჯვა - დღეს საქართველო არ იარსებებდა და გრუზინი მანქურთები ფორმალურადაც რომელიმე სხვა სახელმწიფოს სამსახურში იდგებოდნენ (არ კი შეაწუხებდათ ეს - ესეც ვაღიაროთ).
დღეს 100 ათასი მოწამის ამბით, ერეკლე მეორითა და საქართველოს ისტორიის სხვა, საამაყო თუ არც თუ ისე საამაყო, ეპიზოდებით სირცხვილის უნარდაკარგული ჩარჩები ვაჭრობენ - ზოგი სასულიერო უნიფორმის ქვეშ პაგონებდამალული და მტრის ერთმორწმუნეობაზე მოქადაგე, ზოგიც - „შტატსკიში“ გადაცმული და პრაგმატულობის ყალბ არგუმენტს ამოფარებული:
ისინი, ვინც გმირული ისტორიებიდან ლეგიტიმაციის მიღებას ლამობს, მაგრამ იმავდროულად ზიზღით აკნინებს თავგანწირვის იდეას და დაუფარავი სიძულვილით მოიხსენიებს ქვეყნისთვის წამებულ რაინდებს (მარტო ერთ-ერთი ნეობოლშევიკის მიერ გიორგი ანწუხელიძეზე ნათქვამი ღვარძლიანი „უაზროდ განწირული ვიღაცის პიარისთვის“ რად ღირს?!).
ისინი, ვინც ღალატის კომისია შექმნა.
ისინი, ვინც სრულ სინქრონშია თანამედროვე საქართველოს ერთადერთ მტერთან.
ისინი, ვინც ამ მტერს ოცნება აუსრულა: „5 მილიონი ყველა სოფელს“, „უფასო ფული“, „სოლარიუმი ურეკის ყველა ოჯახს“ და სხვა თაღლითური დაპირებები კი არა - ნაღდი, დამპალი, ანტიქართული ოცნება - დაახრევინა რა ქართულ სახელმწიფოს თავი, აღაზევა რა ყველაზე უღირსი და ახდევინა რა ბოდიშები გენოციდის ავტორებისთვის!
ისინი, ვინც მამულის დაცვა და სამშობლოდან მტრის განდევნის მცდელობა (რომც დავიჯეროთ, თითქოს ომი ჩვენ დავიწყეთ) დანაშაულად შერაცხა.
ისინი, ვინც ცხინვალელი არარაობებისა და ცინიკოსი დამპყრობლების ყოველდღიურ ქებას იმსახურებს.
...გიფიქრიათ, რა ფასი გადაიხადა დავით აღმაშენებელმა საქართველოს გაერთიანება-გამთლიანებაში?
გიორგი ბრწყინვალემ?
და პატარა კახმა რამდენი „უწვერულვაშო ბიჭი ჩააწვინა მიწაში“ მტრებთან ბრძოლისას თავის 80 ომში, სანამ რუსის არცნობის ფასს გადაიხდიდა?!
ჩვენი - თავისუფალი ადამიანების - ტრაგედია ისაა, რომ ჩვენ გვერდით მცხოვრებ თავისუფლების არმქონეთ სირცხვილი არ აწუხებთ, ვიდრე გობში საკმარისი სალაფავია. სწორედ ამიტომ გვიწევს ამაზე საუბარი საქართველოში, სადაც „მშვიდობის“ წინაპირობა მუდამ და მხოლოდ გამარჯვება იყო.
„თავს შევაკლავ, მაგრამ არ დავნებდები!“ - გიფიქრიათ, როგორ უყვარს ქართველს ამის თქმა? რა ლამაზია, პოეტურიც... დაუცხრომელი სულისკვეთების მანიშნებელი.
მაგრამ იმაზე თუ გიფიქრიათ, რომ ვინც თავი შეაკლა, იმან წააგო. ჰეროიკული ლეგენდა დაგვიტოვა, მაგრამ... უფრო ხშირად დამარცხდა (სხვა ამბავია, რომ არ გვებრძოლა და თავი არ შეგვეკლა, გადავგვარდებოდით და გავქრებოდით).
ჩვენ კი გამარჯვება გვჭირდება ჰაერივით.
გ ა მ ა რ ჯ ვ ე ბ ა.
ჩვენ აღარ გვინდა „თავის შეკვლა“. არც მომხდურთა აღმაფრთოვანებელი გმირული ისტორიების აპოლოგია. დაე, მტრის ჟამთააღმწერლებმა წერონ ეპოსები იმაზე, თუ როგორ სახელოვნად ებრძოდნენ ქართველებს. ჩვენ კი ვაქოთ. და ვუქოთ სიქველე. დამარცხებულებს - გამარჯვებულის პოზიციიდან.
„ახალი ივერიის“ მეათე ნომერი გამოდის მაშინ, როცა ლეგიტიმაციადაკარგული რეჟიმი კრემლის დავალებით საქართველოს უერთგულეს მეგობრებს ებრძვის, როცა მთელი ოპოზიცია - ალალიცა და საეჭვოც - ციხეშია (საეჭვონი - „გასარეცხად“ და ალალების გასანეიტრალებლად), არასამთავრობო სექტორი პრაქტიკულად პარალიზებულია, თავისუფალი მედია სულს ღაფავს და როცა ეროვნული მოძრაობის მიმართ რეპრესიები გრძელდება „ოცნებაში“ მიმდინარე შიდაბოლშევიკური წმენდის პარალელურად…
განა საკვირველია, რომ ქოციანობის მეცამეტე წლისთავზე ყველა სიტყვა გაცვდა? რომ რაციომ ხიბლი დაკარგა და ყველაფერი პირველყოფილ ინსტინქტებამდე დავიდა?
აქ, ინსტინქტების საუფლოში, მთავარი გამარჯვებაა. არსებობისთვის ბრძოლაში გამარჯ-
ვება. ამიტომ, მოდი, განვეწყოთ გამარჯვებისთვის. შესაბამისად:
თავს ნუღარ „შეაკლავ“, ქართველო, -
გაიმარჯვე!
